пятница, 30 марта 2012 г.

Слива (рассказ для детей)


                 Когда был Вова маленький, с кудрявой головой,
                Как мы он бегал в валенках на рынок за “травой”. (Народный эпос)

      А сейчас, мой маленький дружок, я расскажу тебе  забавную и поучительную историю. Давным-давно,больше века с четвертью назад, на берегу великой русской реки в двухэтажном деревянном доме окнами на реку проживал директор народных гимназий Илья Николаевич У. Нет, дружок,  не весельчак У из мультфильма “Тайна третьей планеты”. И даже  не родственник.  Просто такой дяденька.  Ф.И.О. запомнить очень легко: “У.И.Н.”. Как Управление исполнения  наказаний  Министерства юстиции. У этого дяденьки была жена  Мария Александровна, дочь крещеного еврея  врача  по фамилии Бланк и  пятеро детей: Аня,  Саша, Володя, Оля и Митя. Младшая дочь Маша  во время описываемых событий еще не родилась.  
        Около дома  был  сад,  в котором  росли вишни, сливы, другие фруктовые деревья. Однажды летним утром старшая дочь УИН  Аня спустилась  в сад, нарвала слив,  вымыла их, положила в вазочку и поставила ее не стол в гостиной,  где по вечерам собиралась вся семья,  и Мария Александровна музицировала на рояле.  Заглянувший на минутку в гостиную Илья Николаевич , увидев сливы, скушал одну, посмотрел куда бы выбросить косточку и выплюнул  в окно. Потом пересчитал оставшиеся сливы- их оказалось двадцать четыре. Попозже съем еще шесть штук, а остальным по три достанется,- решил УИН. 
      Заметим,  директору гимназий подкатывало под полтинник,  и как многие мужчины в этом возрасте он  испытывал некоторые затруднения с посещением туалета.  И сливы были,  как нельзя кстати. А  посаженное несколько лет назад  сливовое дерево до нынешнего года  не плодоносило. Поэтому понятна радость, которую испытал Илья Николаевич, обнаружив на столе сливы.  Подумав минутку, он решил разделить сливы и съесть свою долю тотчас же. Для этого отправился по комнатам, чтобы созвать домашних в гостиную.
         Пока УИН бродил по дому, в гостиную вбежал шустрый семилетний Володя,  схватил со стола сливу,  но съесть не успел, услышав приближающиеся шаги других членов семьи,  положил  ее  в карман. Илья Николаевич построил вошедших домочадцев в шеренгу (педагог, блин, что возьмешь) и взялся делить сливы  на  кучки. Отсчитав шесть кучек по три сливы, обнаружил   в оставшейся  кучке пять слив.   
        “Кто взял мою сливу и съел ее?”, -грозным голосом  вопросил  УИН.   Мария Александровна и дети переглядывались,  но никто не признавался.  Илья Николаевич взялся опрашивать всех членов семьи по одиночке.  Наклонившись к трехлетнему Мите, он спросил, не брал-ли тот сливу.  Митя  решительно замотал головой, отец  отстал от  него обратился с тем же вопросом к шестилетней Оле. И в воздухе в тот же миг поплыл запах органики. “Митька обосрался,”-с синхронной радостью  подумали Оля и Володя. Обходя строй  домочадцев, Илья Николаевич  подошел  к одиннадцатилетнему Саше.  Саша, недовольный,  что его оторвали от химических опытов, проводившихся им в летней  кухне,  нервно шевелил желтыми мелинитовыми пальцами. Признать, что сливу съел он, Саша также отказался.
       Сейчас, дружок я немного отвлекусь от  рассказа про сливу и дам  некоторые  пояснения.  Мелинит, он же  тринитрофенол  или  пикриловая кислота, светло-желтое  кристаллическое  вещество.  В Японии его называли шимоза, в Англии- лиддит. Относится к бризантным,  иначе говоря взрывчатым веществам. 
       В конце девятнадцатого века  революционеры  делали из мелинита бомбы и кидали их в царей, губернаторов, просто богатых людей.  Мелинит, дружок,  на сегодняшний день далеко не лучшее  вещество для изготовления взрывчатки. Учись хорошо, после  школы поступишь в институт в С.-Петербурге  рядом с одноименной станцией метро, там  тебя научат делать  хорошую взрывчатку и синтетические наркотики, и  ты до конца своих дней будешь иметь надежный кусок хлеба. Если  не  посадят.   
      Сейчас взрывчатку делают  из  пластита.  Тетеньки  террористки (это в принципе  те же  революционерки) могут спрятать  пластитную  шашку себе  в укромное местечко и пронести  на  территорию любого объекта, который нужно взорвать.  У  дяденек  таких возможностей меньше. Если ты смотрел фильм Квентина Тарантино  “Криминальное  чтиво”, то знаешь, что  сидя в японском концлагере, дяденька  прятал в укромном местечке  небольшие часики. А вот взрывчатка  там вряд-ли бы   поместилась.   
      У  тетенек же  помещается. При советской власти (т.е. когда нашей страной правили захватившие власть революционеры) тетеньки, работавшие на колбасных заводах выносили в укромных местечках колбасу. Потому что при советской власти колбасу в магазинах не  продавали.  Тетеньки, выносившие колбасу с заводов, меняли ее на другие  полезные товары, которые другие  тетеньки и дяденьки выносили со своих заводов. Поскольку  в магазинах никаких других  полезных товаров  тоже   не  продавалось. Все  тащили с заводов.  По Конституции собственность была общенародной, вот  и  тащили. Даже  поговорка  такая была: “Ты здесь хозяин, а не гость,- тащи отсюда каждый гвоздь.”
      Так вот, дружок, Саша, сын вышеупомянутого УИН, готовился быть революционером,  поэтому и учился делать бомбы из мелинита. Он им и стал потом, хотел взорвать царя, но царская полиция его с дружками поймала,  и  их повесили.  А  революционером Саша хотел стать,  т.к  считал, что  если отнять деньги у богатых и отдать их бедным, то бедные станут жить хорошо. А вот уж  ни х..  подобного, дружок!  Бедные,  полученные на халяву деньги  вмиг  пропьют  и снова станут  бедными. Было уже  такое  и не  раз.
       Когда, дружок, ты будешь учиться в школе, тебе может быть расскажут,  а может  ты  и сам прочитаешь роман пролетарского писателя “Мать” (при советской власти даже опера  такая была, где арию исполняли: “Павел, мать твою, мать твою...”).  Папа Павла Власова пил водку,  пил, да  и  помер от  пьянства. Павел  тоже стал пить водку. И помер бы наверняка, да деньги  кончились.  Тогда он пошел  и  записался в революционеры, чтобы отнять у богатых деньги себе  на водку.
        И ведь сделали, дружок  революционеры  революцию и стали  править  страной  и   пить водку, и  пить ее,  и пить... А  богатыми  так и не стали.  И  богатая  страна  стала бедной.  Потому что  откуда ж взяться богатству,  если все водку пьют  и  никто  не  работает.   Почитай, дружок, книжку М.А.Булгакова  или  посмотри   фильм “Собачье сердце”. Там  про одного знатного революционера рассказывается  по  фамилии Шариков.  Он  хотел  отнять собственность и деньги у богатых и РАЗДЕЛИТЬ ПОРОВНУ. И отняли, и разделили.  Правили  шариковы  и их потомки нашей страной больше семидесяти лет.  Пока  к власти  в стране  не  пришел  дедушка ЕБН  и его  помощники  ЧАБ и  ГЕТ.   Нет, дружок, не  путай, не ЧУК и ГЕК, а именно ЧАБ и ГЕТ.
        Они  решили, как во всем мире  принято, отдать собственность людям, которые смогут ею эффективно управлять. И ОНИ СДЕЛАЛИ ЭТО!!!   И  появились в магазинах   колбаса,  пиво,  штаны...  И даже, дружок, такие  вещи,  которые   большинство  взрослых  людей в нашей стране  в  конце 80-х, начале 90-х годов 20-го века относили к области фантастики.Это гигиенические  прокладки,  компьютеры,  видеомагнитофоны,  мобильные  телефоны.   
       Да, дружок, я знаю, что  в  твоей  группе  детского  сада  у всех  мальчиков  и  девочек  есть  компьютеры, видеомагнитофоны  и  мобильные  телефоны.  А  представь  себе, дружок, когда я в 1986 году учился  на курсах резерва главных конструкторов Министерства  энергетического машиностроения СССР,  нам  (резерву главных конструкторов!!!)  компьютеры  рисовали мелом  на  доске. 
        Английский политический  деятель Уинстон Черчилль  как-то сказал  про И.В.Сталина, что  тот принял страну с сохой, а оставил с атомной бомбой.  Про дедушку ЕБНа  скажу  так :   “Он  принял страну с  пустыми  прилавками  и голыми жопами, а оставил  с  компьютерами  и мобильными  телефонами.” Причем  руководил дедушка  ЕБН страной  всего восемь  лет.
       Так что, дружок, если бы не дедушка  ЕБН  с  ГЕТом  и ЧАБом  не  видать бы  тебе  твоих  игрушек.
        Но, дружок, в нашей стране  очень много потомков  Шарикова.  Которые  работать   не  хотят, а  хотят  жрать  водку  и  получать  деньги на халяву.  Как  только  дедушка ЕБН  пришел к  власти   и начал свои  реформы,  шариковы  стали  ходить  на  демонстрации  с  красными флагами и кричать: “Банду ЕБНа  под суд!”  Больше  всего шариковы  злятся  на  ЧАБа.  Говорят, что он  во всем виноват.   В общем: “Если в кране  нет воды...” Обещал, мол,  на ваучер выдать по “Волге”, а не выдал.  Ваучеры,  дружок, это такие бумажки, которые  с октября 1992 в сберкассах давали каждому жителю страны от грудного младенца до глубокого старика. Этот ваучер можно было тут же  на выходе  из сберкассы (или у станции метро) продать за $10 спекулянтам, можно было  выбросить, а можно было  поучаствовать в чековом аукционе  и  получить взамен  ваучера акции какого-нибудь  предприятия.   
       Если бы, дружок, ты  поучаствовал  в чековом аукционе  одной пивоваренной компании, то на один ваучер, который, напомню, стоил $10, получил бы акций, которые через 10 лет стоили уже $3000.  А  за 3000 баксов, дружок, “Волгу”, хоть не  новую, но не  так  уж сильно потрепанную вполне  купить можно.  Про пивную компанию мне  доподлинно известно.  А еще я слышал,  кто  в  нефтепереработку  вложился,  тот  не  3000, а куда больше  баксов на один ваучер получил.  А если, дружок, кто-то  свой ваучер не  туда вложил  или продал в октябре 1992 г.  за  $10 у метро и пропил  их,  то тут уж он  сам  ЧИСТО КОНКРЕТНЫЙ МУДАК,  а  не ЧАБ  его  обманул.         
         А вообще, дружок, хочешь хорошо жить, работай и зарабатывай. Можешь сам  стать предпринимателем, а можешь пойти в наемные работники. Последним  иногда  неплохо платят. Ты слышал когда-нибудь про забастовку работников пивоваренного или колбасного заводов?  Не слышал  потому, что эти заводы делают пиво и колбасу, которые я, например, пью и ем и плачу за них вполне  конкретные  бабки. А мне бабки  платят за то, что я клавиши на компьютере  нажимаю.  
       А если  Дым-из-Трубы-Строительный Завод делает  никому на ... не нужную  ржавую железу,  то им-то  за  каким ....    бабки  платить?  Если наемному работнику  не  платят на работе  или платят мало, то  уважающий себя человек пишет заявление об  увольнении  и  идет  работать  туда, где  больше  платят. Если он не умеет делать что-то  за что реальные бабки платят, то не грех и поучиться. Я первый раз клавишу на компьютере  нажал, когда  мне больше 40 лет было. А в возрасте под сорок  (начало 90-х 20-го века)  заявления об увольнении раз пятнадцать писал.
         А  когда нашей страной правили  коммунисты  (один из подвидов революционеров), выпускаемую промышленностью продукцию делили на группы А и Б.  Группа А делала ржавую железу.  Например, экскаваторы ,  которые  добывали уголь и железную руду, из которых  выплавляли сталь, а  из нее делали новые экскаваторы. Последние, добыв некоторое  количество угля и руды, разваливались на кусочки, железо окислялось, и из него образовывалась железная  руда. Ее добывали и делали новые  экскаваторы. Чего не понял- почитай стишок “У попа была собака...”  Другие ржавые железяки можно было использовать иным способом. Например, засунуть в ж... директору завода или министру  тяжелой промышленности.
       Группа Б делала пиво и колбасу. Но уверяю тебя, дружок, такое  г...., как советские  пиво и колбаса   ты  ни пить и  ни есть бы не стал.
       Главное  для успеха-  удовлетворение потребностей. Удовлетворяй  потребности, и  тебе  за это будут платить конкретные бабки. Сравним для примера  Ржавожелезостроительный завод  и  проститутку.  Проститутка удовлетворяет  вполне  конкретную потребность, поэтому вне всяких сомнений,  зарабатывает деньги честным  трудом.  А вот какую потребность удовлетворяет завод  не  знают даже его руководители.
       Моралисты (есть такие люди, что я про них думаю- в другой раз) сразу спросят: “А  ты хочешь, чтобы твоя дочь была проституткой?”.  Не хочу. Еще я не хочу, чтобы она была крановщицей, штамповщицей, фрезеровщицей, травильщицей, дояркой и водителем  трамвая.  Перечень профессий огромен.  Также   не  хочу, чтобы сын был военнослужащим или милиционером.  Русская  народная  поговорка гласит: “Лучше дочь проститутка, чем сын милиционер.”  И впрямь, разве  проститутка  отнимает у людей деньги силой? Отнюдь. Сами  дают.  В отличие от милиционера.
         Или  вот  говорят  хотят чего-то там удвоить, ППВ или ВВП  какой--то,  только я не пойму.  По поводу удвоения производства  ржавой железы,  так и ту, что делают  непонятно  за  каким ...?   Производство пива и колбасы удвоят? Так я за последние  десять  лет съел   и выпил  в надцать раз больше, чем за предыдущие сорок.  В меня больше не влезет. Не иначе, как удвоение  произойдет за счет многократного роста объема услуг так называемых массажных салонов.
        А еще есть такая организация, которая типа РЭУ  или  ЖЭС   называется. Там  такие люди работают, сантехники называются. Мы РЭУ платим квартплату, А РЭУ сантехникам платит  “зряплату”.  Они, типа, должны  нам унитазы чинить, когда те барахлят.  Только эти сантехники приходят в 9 утра на работу и по стакану водки выпивают. А если я у меня унитаз испортится,  и я в РЭУ подам заявку, то они ко мне , типа, должны придти и бесплатно унитаз починить. Но неужто я этих  пьяных  уродов  к своему унитазу подпущу? Я  звоню  на мобильник сантехнику  из соседнего РЭУ,  который с утра водку не  пьет, а бегает  по квартирам своего и соседнего РЭУ и неплохие бабки, замечу,  косит. За ремонт унитазов и иного оборудования. И люди бабки платят, да еще  и спасибо говорят.  Кто хочет заработать бабки, тот найдет как. Борьба с бедностью, по моему глубокому убеждению- личное дело самих бедных Если  так уж хочется побороться- я бы эту борьбу поручил МВД..  Спустили в РУВДы план по сокращению числа бедных и ГАМОВЕР.
        Так что, дружок, Саша У.  зря в революционеры  подался.
         Илья Николаевич, убедившись, что никто из домашних на сознается в содеянном, слегка изменил тактику: “Я ведь о вас беспокоюсь.  В сливе есть косточка, и если кто сливу съел  вместе с косточкой, то она  в прямой кишке застрянет,” - тут Илья Николаевич, повернувшись спиной показал на себе, где у человека находится прямая кишка,-”и человек умрет.”   Согласно ранее опубликованной версии после этой проникновенной речи Володя сознался  в совершенном проступке. На самом деле, когда УИН  дал команду “Вольно”, и семья разошлась,  Володя забежал в туалет, снял штанишки  и засунул  сливу в задний проход. Слива с некоторым усилием  прошла внутрь.  Пукнув, Володя  вернул сливу обратно в ладошку, после чего засунул ее в рот и мгновенно проглотил.
          И  до самой смерти  в 1924 году от сифилиса (или чего-то подобного)  прежде, чем съесть сливу, всегда сначала примерял, пройдет она через прямую кишку или нет.  И только потом  ел.
                                                                                                                                          2004г.

Другие статьи по истории

четверг, 29 марта 2012 г.

Про информационную открытость, Путина, пацанство и крутизну

Якi год цячэ рака Ижо...

 Еще в 2004 году аффтар написал рассказ «Который год течет река Ижо…» и разместил его на своем сайте http://www.razdalbaev.narod.ru . Этот рассказ потом и на других сайтах публиковали, иногда и, не спрашивая согласия аффтара. И вот тут как-то обнаружил этот рассказ в переводе на белорусский язык на сайте с доменом us. Ну, прикольно…
            Які год цячэ рака Ижо..
"Уся наша гісторыя-выдумка, з якім усе згодныя " (Вальтэр)
"Дзеці! Захоўвайце сябе ад ідалаў! "(1-е пасланьне Яна, глава4, верш 21)
паходжанні найменняў розных геаграфічных аб'ектаў або гістарычных асоб прысвечана вялікая колькасць даследаванняў, як у навуковай, так і ў мастацкай літаратуры.
У 70-я гады 20-га стагоддзя пісьменнік Аляксей Югаў апублікаваў версію, паводле якой старажытнагрэцкі герой Ахілес (якога пад Трояй ў пятку замачылі) быў славянскім князем. (Расія-радзіма сланоў!) Не памятаю лагічныя довады Югаў. Аднак падзеі гамераўскай "Іліяды " разгортваліся больш, чым за 1000 гадоў да першага згадвання славян рымскім гісторыкам Тацыта. (Гэта па Скалiгеру, па Фаменка, зразумела, не так...) Папулярны ў тыя гады моладзевы часопіс не прамінуў адгукнуцца на версію Югаў сваёй, выказаўшы здагадку, што славянінам быў рымскі аратар Цыцэрон, а клікалі яго Мірон. Паколькі той любіў трендеть мовай, аднавяскоўцы часта казалі яму "Цыц, Мірон! ". Скарочана Цыцэрон. А рымляне потым проста прыватызавалі славянскага генія.
Міхаіл Велер высунуў выдатную версію пра славянскае паходжанне доблеснага рыцара Айвенго. Чытач ведае, што ў арыгінале Айвенго пішацца "IVANHOE ", а ньюйоркскiх таксістаў славянскага паходжання з трэцяй хвалі эміграцыі інакш, як Айвен не называлі. Няцяжка здагадацца, што Айвенго быў ні кім іншым, як рускім дружыннікам Іванам з прозвішчам на літару "Х ". Ну, а ўжо як гучала гэтая прозвішча, здагадайцеся з трох разоў.
Найбуйнейшыя даследчыкі новай храналогіі акадэмік РАН Фаменка Г.Т. і кфмн Унь! Носаўская Г.В. (Гл. Фаменка Г.Т., Унь! Носаўская Г.В. "Які цяпер стагоддзе? ", Масква, выд-ва "АИФ-Прынт ", 2002г.) Выказалі здагадку, што дынастыя Габсбургаў адбываецца з Ноўгарада. Фішка тут у тым, што burg-гэта горад, а HAB лацінкай і НАВ кірыліцай пішуцца аднолькава, але па рознаму гучаць. А НАВ, напісанае кірыліцай аднакаранёвых слоў нов або НОВЫ.
Чаму б мне не правесці ўласнае тапанімічнай даследаванне, якое датычыцца паходжання назвы ракі, на берагах якой маю шчасце пражываць больш за 40 гадоў. (Першыя 6 гадоў я пражыў на беразе Фантанкі па суседстве з В.П.Соловьевым-сівым).
Ранняй чэрвеньскай раніцай 1703 года рускі цар Раманаў П.А. са сваімі набліжанымі, вырашыў адправіцца
у экскурсійнае плаванне уверх па рацэ, у вусце якой некалькі дзён назад разбілі лагер. Першапачаткова на востраве, дзе размясцілася кампанія, было шмат зайцоў, але перапуджаныя п'янымі салдатамі гэтыя пераскочыў праз нешырокую пратоку на паўночны бераг, дзе пасля і арганізавалі заапарк. Напярэдадні на востраве, які з-за першапачатковага багацця зайцоў, празвалі заечых, праходзіла асамблея.
Тут трэба трохі адцягнуцца, каб дамовіцца пра тэрміны. Мы прамаўляем: "Асамблея " і прадстаўляем
вялікая зала, дзе шмат людзей у строгіх касцюмах кірмашы труць. Або ўзяць такі тэрмін, як "вялікая краіна ". Чорт яго ведае, што гэта такое. Кожны разумее па свойму. Па "вялікай краіне " вельмі сумуе лірычны герой верша І. Иртеньева, напісанага дзе-та годзе ў 89-90-м XX стагоддзя. Пачынаецца словамі: "Прачынаюся з бадуна, грошай няма ні хрэна... ", сканчаецца: "... вачэй падбіты, пінжак ў пыле, пад ложкам штаны. Ну, да чаго ж нас давялі камуністы-сукі. "За мінулыя з моманту напісання верша 10-15 гадоў у жыцці лірычнага героя нічога не змянілася. Толькі слова "камуністы " памяняў на слова "дэмакраты ". І бо не зразумееш, чаго ён настальгуе. Жывуць жа людзі ў розных там Чехiях і Фінляндыя, Андора і Ліхтэнштэйна. П'юць піва і віно, ядуць каўбасу і садавіна, любяць адзін аднаго, ходзяць у тэатр, кіно і на футбол з хакеем, ездзяць у турыстычныя паездкі па ўсім свеце. І нікога не плюшчыць, што іх краіна як бы не вельмі вялікая. Таму паспрабуем даць вызначэнне тэрміну "вялікая краіна ". Як у школьным падручніку. Лічыцца, што Савецкі Саюз быў вялікай краінай, а цяперашняя Расія-не цалкам. Чым яны адрозніваюцца? У Савецкім Саюзе адсутнічалі ў вольным продажы піва, каўбаса, тэлевізары, пральныя машыны, прэзерватывы, прасы, пыласосы і многае іншае. Пра кампутары, відэамагнітафоны і мабільныя тэлефоны наогул базару няма. Калі б годзе ў 91-м хто-небудзь сказаў, што праз 10 гадоў відэамагнітафон будзе практычна ў кожнай расійскай сям'і, немагчыма будзе прадставіць 14-гадовага падлетка, не поўзае штоноч па Інтэрнэце, а па раніцах маршрутныя таксі будуць запоўненыя юнакамі і дзяўчынамі далікатнага ўзросту без умолку пстрыкае рукавіцамі па мабільных тэлефонах, такога фантаста проста паднялі б на смех.
Такім чынам, вызначэнне для падручніка: "Вялікай называецца краіна, у якой адсутнічаюць у вольным продажы піва, каўбаса... і іншыя неабходныя для жыцця тавары. "Ну, у невяліка, зразумела, наадварот. Таму, дзе жыць лепш: у вялікай ці не вельмі краіне "кожны выбірае для сябе ". Мне запярэчаць, што не ва ўсіх ёсць аўтаматычныя пральныя машыны і відэамагнітафоны з кампутарамі. Не ва ўсіх. Але ў большасці. У мяне на гэты конт свая статыстыка і свае сацыялагічныя даследаванні. Многія людзі, сёння аб'ектыўна якія жывуць лепш, чым пры Саветах, негатыўна ўспрымаюць рэчаіснасць у сілу з'явы, званага кітайцамі "хвароба чырвоных вачэй ", г.зн. з зайздрасьці. У краіне з'явілася вялікая колькасць даляравых мільянераў і мільярдэраў. І насельніцтва плюшчыць ад таго, што хто-то жыве лепш за іх. На маю думку сёння большасць насельніцтва жыве лепш, чым пры камуністах. Толькі некаторыя на працэнты або ў разы, а некаторыя ў мільёны разоў. Тры прычыны і тры складнікаў высокага ўзроўню жыцця ў парадку важнасці на мой погляд наступныя: 1.Реформы Ельцына-Гайдара-Чубайса. Мы жывем зараз імпульсам гайдаровскiх рэформаў. 2.Лiчное імкненне да поспеху (пад ляжачы камень марціні не цячэ). 3. Высокія цэны на нафту.
Мяне асабіста не плюшчыць, што ў кагосьці ёсць мільярды даляраў, асабліва калі імі ўмеюць эфектыўна кіраваць. Ні адзін алігарх асабіста ў мяне нічога не адабраў (у адрозненне ад дзяржавы). Алігархі не вымагалі ў мяне бабкі ў пераходзе метро ў ходзе аперацыі "Віхура-Антiсортiр " пад падставай майго падабенства з чачэнскім тэрарыстам (пры абсалютна еўрапейскай знешнасці, калі не сказаць больш, як нямецкі афіцэр у старым савецкім фільме герою Мікалая Кручкова, злоўленага у Іспаніі і які спрабуе касіць пад француза: "Тады чаму ж у цябе такая разанская пыса? ").
Алігархі не прымушалі мяне два разы плаціць адзін і той жа падатак пры тым, што першы самі ж і страцілі. Прычым другі раз з пенямi. Яны наогул з мяне ніякіх бабак не патрабуюць. Як і я з іх. Як казаў персанаж савецкага серыяла, знятага па творы пісьменніка-почвеннiка А. Іванова: "У іх свая вяселле, а ў нас свая вяселле.. І-і-х... "
А патокі інвестуемую алігархамі мільярдаў, распадаючыся на раўчукі, малой крыхай даходзяць і да майго кішэні, як і да мільёнаў іншых. Калі ж палкоўнікі і маёры, якія самі ні х.. рабіць не ўмеюць, акрамя як "цягнуць і не пушчаць " і каманды "Смірноў ", "Вакол " аддаваць, адбяруць у алігархаў іх уласнасць і пачнуць ёю кіраваць як умеюць з уласцівай ім воінскай кемлівасцю (г.зн. праз дупу), то і да мяне раўчукі перастануць даходзіць, і каўбаса ў краме скончыцца. І як спявала група "Наўтылус ": "... калі ёсць тыя, хто прыходзяць да цябе, то знойдуцца і тыя, хто прыйдуць за табой... " Сёння маёры і палкоўнікі прыйшлі да алігархам, а заўтра дойдуць да кожнага у каго ёсць больш адной пары штаноў. Алігарх-паняцце расцяжнае. Для Мухосранска алігарх-гэта ўладальнік прывакзальнага шапіка. Remember 1929, а за ім і 1937 года.
Дык вось, пад словам "асамблея " П. А. Раманаў з дружбанамi разумеў банальную п'янку. У якасці пакарання за спазненне на асамблею налівалі штрафную. Аднаго спазніўся чыноўніка прымусілі выпіць два 400 грамовых шклянкі. Паколькі пілі 14-градуснае вугорскае віно, мне такое пакаранне сур'ёзным не ўяўляецца. Нуль-восем 14-градуснай выпіць, на мой погляд, як "два пальца аб... асфальт ".
Вось і напярэдадні адплыцця на экскурсію на заячай праводзілася асамблея. Перабраўшыся цар насіўся па выспе і благім голасам крычаў рэкламныя слоганы: "Тут будзе горад заложОн! ", "Спакою я вам не дам! " (Пры гэтым хвастаў сабутэльнікаў па мордзе часопісам "Фінансавы кантроль ") і ўжо зусім не да месца: "Кава піць будзем і дзяржаву падымем! "
З раніцы на караблі Пётр з спадарожнікамі паводзілі сябе ціха. Плюшчаў моцна з бадуна. Караблік плаўна плыў па хвалях ва ўсходнім кірунку, затым рака павярнула на паўднёва-ўсход. "Князь-тата ", кіраўнік "всепьянейшего сабора " Мікіта Зотаў з цяжкасцю адарваў галаву ад палубы, паглядзеў на левы па ходу карабля бераг і ўбачыў якая выйшла з-за сцен яшчэ не да канца разрабаванай пятроўскіх салдатамі гарадка Нiеншанц дыхтоўна апранутую "убогую чухонку ". Чухонка задуменна праводзіла позіркам караблік і працягнула ўслед правую руку з паднятым сярэднім пальцам...
Хвілін праз пятнаццаць палягчэла і іншым падарожнікам. Пётр дастаў старажытную, вырабленую яшчэ наўгародскімі ушкуйнiкамi карту мясцовасці і ўзяўся разглядаць. "Мін хер (тебе...) ц, як рака, па якой плывем завецца? "-Пацікавіўся Меншыкаў. Пётр схіліўся над картай, і з смутна знаёмых літар склаў слова: "ХЕБА ".
Адцягнемся яшчэ разок і ўзгадаем, што Пятруша быў 14-м дзіцём Аляксея Міхайлавіча найціхі, і ў цары яго ніхто не рыхтаваў. Выпісаны з-за мяжы (сваіх-то не было) асветнік і грамадскі дзеяч Сімяон Полацкі (наогул-то Полацк на тэрыторыі цяперашняй Беларусі, але тады гэта была Рэч Паспалітая, і іхні беларускі першадрукар Францыск Скарына (яго О. І. Янкоўскі ў кіно гуляў) на некалькі дзесяцігоддзяў первопечатнее нашага Івана Фёдарава...) быў наняты настаўнікам царэвіча Фёдара. Царэўна Соф'я да заняткаў з Полацкім прыбілася як-то сама: вучыць сур'езна царэўнаў на Русі не было прынята. Цар Аляксей памёр, калі Пеці было 4 гады, а ў царскіх сем'ях пачыналі вучыць дзяцей грамаце з 5 гадоў. Новы цар Фёдар II вырашыў знайсці адзінакроўным браткі настаўніка. Яму парэкамендавалі дзяка Мікіту Зотова (!!!), цар асабіста праэкзаменаваць гэтага і вырашыў, што для Пеці сыдзе. Аднак, у сілу атрыманага выхавання, Феде не прыйшло ў галаву пратэставаць дзяка на прыхільнасць да алкаголю. А той ўжываў... Пры тым, што Пётр па апісаннях відавочцаў пакутаваў хваробай, званай цяпер "сіндром гіперактыўнасці і дэфіцыту ўвагі ". Узнікае пры кіслародным галаданні плёну пры зацяжных родах... Зараз гэта лечаць, калі пачаць у раннім узросце...
Пякельная сумесь: моцна паддаецца настаўнік і вучань, як прынята казаць, з шылам у срацы. Па ўсёй бачнасці Мікіта і прывучыў Пятруша да п'янства. Літары кірыліцы Пеця сяк-так засвоіў. У 15 гадоў да заняткаў з ім прыступіў галандзец Цімерман. Лацінка ў Пеціна галаве таксама апынулася. Каша, аднак, тая яшчэ атрымалася. У лістах Меншыкаву Пётр нярэдка пісаў нямецкія фразы кірыліцай: "Мэйн лiбсте камарат... ", у лістах Архангельскам ваяводзе блытаў нямецкія і французскія словы, а Лефортам пісаў Пятру на рускай мове лацінкай. Шыбко пісьменным Пётр не быў ніколі. Ніхто не бачыў яго чытаюць кнігі, нават па марскім справе. Арыфметыку асвоіў ў 16 гадоў, літаратуры і мастацтва не ведаў зусім.
Адсутнасць сістэматычных ведаў прыводзіла да вялізнага колькасці вар'яцкіх ідэй. Павучыцца ў Галандыі будаўніцтве караблёў, ён не ўбачыў там галоўнага: свабоднага рынку. Дзяржава Пётр імкнуўся будаваць па вар'яцкай тэорыі Лейбніца аб рэгулярным дзяржаве, якое можна пабудаваць, як механізм, які складаецца з шасцярэнек і прывадных рамянёў. Тэорыя мяркуе, што калі "на ўваходзе " круціш шасцярэньку ў патрэбным кірунку, то ў патрэбным круціцца і "на выхадзе ". У машын так яно і ёсць, а вось у дзяржаў атрымліваецца з дакладнасцю да наадварот. Як сказаў класік: "Хацелі, як лепш, а атрымалі, як заўсёды ". Пётр ўкараняў галандскі бульбу, тады як польскі саджалі, яшчэ пры Аляксею Міхайлавічу. Сек барады, якія было рэкамендавана галіць указам Фёдара Аляксеевіча. Пабудаваны "на каленцы ", без захавання тэхналогій флот згніў праз некалькі гадоў пасля Пятра... І г.д., і да т.п.
Адным з праяваў згаданага вышэй сіндрому было актыўны указотворчество Пятра. За сваё жыццё ён напісаў указаў каля 20000. Знойдзеце-пачытайце: Задорнаў адпачывае. Адзін з указаў патрабаваў, каб аб кожным пажары апавяшчалі за паўгадзіны да яго пачатку. Пры савецкай уладзе кабінеты вялікіх, сярэдніх і малых начальнікаў былі абвешаны указам Пятра ад 9 верасня 1707 года: "Падпарадкаваны перад начальнікам павінен мець выгляд хвацкі і прыдуркаваты, каб разуменьнем сваім не бянтэжыць начальства ". Указ заклаў сістэму падбору кадраў у дзяржаўных установах і прадпрыемствах Расіі на стагоддзі наперад. Канкрэтна: каб паспяхова прасоўвацца па дзярж. службе трэба быць хвацкім прыдуркам. Да прыватнаму бізнесу гэта, зразумела, не ставіцца. Які ж гаспадар хвацкага прыдурка на працу возьме.
Па меры руху карабля Пётр спрабаваў спраўджваць нанесеныя на наўгародскай карце выявы з рэальным рэльефам мясцовасці. Выявіўшы на карце справа ад курсу якая ўпадае ў Хебу рачулку, ён стаў пільна ўзірацца направа і ўбачыў, нарэшце, саму раку ў натуры. Меншыкаў з Зотаў ў гэты час праз трафейную падзорную трубу разглядалі процілеглы парослы лесам бераг. Там у аголеным выглядзе купаліся "ўбогія чухонкi ". Немалады ўжо Мікіта Зотаў пвтался вырваць трубу ў Меншыкава, а той радасна лямантаваў: "Якія ў чухонкi сіські !!!... і жопа!!! "Цар, якому з хворай галавы было не да баб, выявіўшы адсутнасць на наўгародскай карце назвы ракі, спытаў: " Данiлыч, як гэтая рака завецца, не ведаеш? "Данiлычу праблемы Алексеiча былі глыбока па барабане (або імкліва па дамкрат?), і ён працягваў віскатаць: "сіські !!!... і дупа !!!... " Пётр ўзяўся наносіць на карту назву. Літары "і ", "ж " і "о " ён нанёс без цяжкасцяў. Першых двух у лацінскім алфавіце не было зусім, а напісанне і прачытанне трэцяй супадала. А вось з чацвёртай выйшла цяжкасць, Не мог Пётр з бадуна ніяк ўспомніць літару, якая пазначае гук "п " у рускай мове. Пётр плюнуў і вывеў "р ". З апошняй "а " цяжкасцяў не паўстала. Так і атрымалася назва ракі: "іжора ". А ведаў бы Пётр Аляксеевіч грамату лепш, называлася б яна "ИЖОПА ". І ўсё вытворныя былі б іншымі. Завод б называўся Ижопскiм, спортклуб і шматтыражкі называліся б "Ижопец ", святкавалі б працаўнікі завода 15-га і 29-га кожнага месяца Дзень Святога Ижопца. А спявак Эдуард Гіл шчыра спяваў бы: "Які год цячэ рака Ижопа, а на Ижопе, на Ижопе... " Але не склалася. Атрымалася іжора. Што выйшла-то выйшла. Гісторыя не мае ўмоўнага ладу.
байкі ад razdolbaeff `а